توضیحاتی در مورد کتاب :
سینما در مورد اینکه چگونه و چرا چشم انداز شبیه سازی عمیق ترین ایده های ما در مورد جنسیت، تمایلات جنسی، تفاوت و بدن را مختل می کند، چه چیزی می تواند به ما بگوید؟ در «زندگی سینمایی ژن»، جکی استیسی، نظریهپرداز فیلم فمینیست پیشگام، استدلال میکند که سینما بهعنوان یک فناوری فرهنگی تقلید، موقعیت منحصربهفردی دارد تا به ما کمک کند «تخیلی ژنتیکی» را نظریهپردازی کنیم، مجموعهای از خیالپردازیهایی که مهندسی ژنتیک برمیانگیزد. از اواسط دهه 1990، نوآوری قابل توجهی در مهندسی ژنتیک و تکثیر فیلمهایی که بر اساس نگرانیها درباره معانی در حال تغییر تولید مثل بیولوژیکی و فرهنگی شکل گرفتهاند، وجود داشته است. استیسی با آوردن تحلیلهای چند تا از این فیلمها به گفتوگو با تئوری فرهنگی معاصر، نشان میدهد که چگونه سینما به استعارهها روحیه میبخشد و ترسها را در قلب تخیل ژنتیکی ما به نمایش میگذارد. او با نظریه فیلم درگیر است. نظریه های عجیب میل، تجسم و خویشاوندی؛ نظریه های روانکاوی شکل گیری سوژه؛ و بحث در مورد تکرارپذیری تصویر و تغییر از فناوری های آنالوگ به دیجیتال.
استیسی فیلمهای ترسناک بدن بیگانه: رستاخیز و گونهها را در پرتو اعلامیههای آخرالزمانی ژان بودریار در مورد شبیهسازی و «جهنم همان» بررسی میکند، و فیلمهای هنری مهیج Gattaca و Code 46 را در رابطه با ایدههایی درباره تقلید در نظر میگیرد. نظریه های فمینیستی بالماسکه، مفهوم سازی های پسااستعماری تقلید، و مفاهیم عجیب و غریب جعل هویت. او با عطف به تکنولوست و تحسین ژنتیک، فیلمهای مستقل کارگردانهای فمینیست، نظریه هاله والتر بنجامین را گسترش داد تا قیاسی بین تکرار اطلاعات بیولوژیکی و تکرارپذیری شیء هنری ترسیم کند. استیسی راههای جدیدی را برای اندیشیدن به کسانی پیشنهاد میکند که آنطور که به نظر میرسند نیستند، مشکل تعیین هویت در دنیای مصنوعی، و از دست دادن تکینگی در میان تکرار کنترل نشده.
فهرست مطالب :
Preface ix
Acknowledgments xv
Introduction: Technologies of Imitation and the Genetic Imaginary 1
Part 1. Sameness Ad Infinitum
1. The Hell of the Same: Cloning, Baudrillard, and the Queering of Biology 19
2. She Is Not Herself: The Deviant Relations of Alien: Resurrection 36
3. Screening the Gene: Femininity as Code in Species 66
Part 2. Imitations of Life
4. Cloning as Biomimicry 95
5. Genetic Impersonation and the Improvisation Kinship: Gattaca's Queer Visions 113
6. The Uncanny Architectures of Intimacy in Code 46 137
Part 3. Stairway to Heaven
7. Cut-and-Paste Bodies: The Shock of Genetic Simulation 177
8. Leading Across the In-Between: Transductive Cinema in Teknolust 195
9. Enacting the Gene: The Animation of Science in Genetic Admiration 225
Afterword: Double Take, Déjà Vu 257
Notes 273
Bibliography 287
Filmography 303
Index 307
توضیحاتی در مورد کتاب به زبان اصلی :
What might the cinema tell us about how and why the prospect of cloning disturbs our most profound ideas about gender, sexuality, difference, and the body? In The Cinematic Life of the Gene, the pioneering feminist film theorist Jackie Stacey argues that as a cultural technology of imitation, cinema is uniquely situated to help us theorize “the genetic imaginary,” the constellation of fantasies that genetic engineering provokes. Since the mid-1990s there has been remarkable innovation in genetic engineering and a proliferation of films structured by anxieties about the changing meanings of biological and cultural reproduction. Bringing analyses of several of these films into dialogue with contemporary cultural theory, Stacey demonstrates how the cinema animates the tropes and enacts the fears at the heart of our genetic imaginary. She engages with film theory; queer theories of desire, embodiment, and kinship; psychoanalytic theories of subject formation; and debates about the reproducibility of the image and the shift from analog to digital technologies.
Stacey examines the body-horror movies Alien: Resurrection and Species in light of Jean Baudrillard’s apocalyptic proclamations about cloning and “the hell of the same,” and she considers the art-house thrillers Gattaca and Code 46 in relation to ideas about imitation, including feminist theories of masquerade, postcolonial conceptualizations of mimicry, and queer notions of impersonation. Turning to Teknolust and Genetic Admiration, independent films by feminist directors, she extends Walter Benjamin’s theory of aura to draw an analogy between the replication of biological information and the reproducibility of the art object. Stacey suggests new ways to think about those who are not what they appear to be, the problem of determining identity in a world of artificiality, and the loss of singularity amid unchecked replication.