توضیحاتی در مورد کتاب :
جنگ اول آمریکا و افغانستان، یک جنگ سیا، توسط رئیس جمهور جورج دبلیو بوش تایید شد و توسط نویسنده، رابرت گرنیر، رئیس ایستگاه سیا در اسلام آباد، کارگردانی شد. گرنیر با ایجاد ائتلاف های جداگانه با جنگ سالاران، مخالفان طالبان و استخبارات پاکستان، «کارزار جنوب» را راه اندازی کرد و شکست نهایی طالبان و به قدرت رسیدن حامد کرزی را در 88 روز پر هرج و مرج ترتیب داد.
در روایت گیرا او، ما با ژنرال تامی فرانکز آشنا میشویم که کنترل سیا بر جنگ «ش» را مهار کرد. ژنرال "جعفر امین" افسر اطلاعاتی پاکستانی که گرنیر را از خودکشی شغلی نجات داد. ملیحه لودی، سفیر باهوش پاکستان در ایالات متحده، که سعی کرد به دولت خود در مورد تهدید القاعده هشدار دهد. "مارک" اپراتور سیا که گل آغا شیرزی را به پیروزی خونین بر طالبان هدایت کرد. ژنرال اشفق پرویز کیانی، مردی محتاط که به قدرتمندترین مرد پاکستان تبدیل شد، در حالی که سعی می کرد از کشورش محافظت کند، با خواسته های گرنیر مبارزه می کرد. و حامد کرزی، شورشیان گیج کننده ضد طالبان، مردی با شهامت، جسارت، و حالات متزلزل.
دشمنان گرنیر از جلو فقط کمی کشنده تر از دشمنان پشت خط خود او هستند. این جنگ اول علیرغم بوروکراتهای واشنگتن که منابع را منحرف میکنند، حمایت نظامی را انکار میکنند و تلاش میکنند تا تنها متحدان افغان را که قادر به پیروزی هستند تضعیف کنند، به پیروزی رسید. گرنیر بعدها، زمانی که نقش سیا در جنگ عراق را هدایت می کرد، شاهد تلف شدن پیروزی اولیه بود. آخرین فرماندهی او مرکز ضد تروریسم سیا (CTC) بود، زیرا سیاستهای تروریسم دوران بوش رد میشد، با ظهور مجدد طالبان در افغانستان، و زمانی که پاکستان به خشونتهای برادرکشی فرو رفت.
توضیحاتی در مورد کتاب به زبان اصلی :
The First American-Afghan War, a CIA war, was approved by President George W. Bush and directed by the author, Robert Grenier, the CIA station chief in Islamabad. Forging separate alliances with warlords, Taliban dissidents, and Pakistani intelligence, Grenier launched the “southern campaign,” orchestrating the final defeat of the Taliban and Hamid Karzai’s rise to power in 88 chaotic days.
In his gripping narrative, we meet: General Tommy Franks, who bridled at CIA control of “his” war; General “Jafar Amin,” a gruff Pakistani intelligence officer who saved Grenier from committing career suicide; Maleeha Lodhi, Pakistan’s brilliant ambassador to the US, who tried to warn her government of the al-Qa’ida threat; “Mark,” the CIA operator who guided Gul Agha Shirzai to bloody victory over the Taliban; General Ashfaq Pervaiz Kayani, a cautious man who became the most powerful man in Pakistan, struggling with Grenier’s demands while trying to protect his country; and Hamid Karzai, the puzzling anti-Taliban insurgent, a man of courage, petulance, and vacillating moods.
Grenier’s enemies out in front prove only slightly more lethal than the ones behind his own lines. This first war is won despite Washington bureaucrats who divert resources, deny military support, and try to undermine the only Afghan allies capable of winning. Later, as he directed the CIA’s role in the Iraq War, Grenier watched the initial victory squandered. His last command was of CIA’s CounterTerrorism Center (CTC), as Bush-era terrorism policies were being repudiated, as the Taliban re-emerged in Afghanistan, and as Pakistan descended into fratricidal violence.