توضیحاتی در مورد کتاب :
Apocoloquintosis از کلادیوس الهی، به معنای واقعی کلمه "تبدیل کلودیوس به کدو تنبل"، طنزی درباره امپراتور روم کلودیوس است. آپوکولوکینتوزیس یک بازی با کلمات پیرامون اصطلاح "آپوتئوس" است، فرآیندی که طی آن امپراتورهای رومی مرده به عنوان خدا شناخته شدند.
این یک «طنز منیپی» است که بین نظم و نثر آمیخته شده است: کدها به آن عنوان «Divi Claudii Apotheosis Annaei Senecae per Saturam» داده اند. اما دیائو کاسیو به آن عنوان \"Divii Claudii Apokolokyntosis\" می دهد، یعنی \"آپوتئوز آن کدو تنبل کلادیو\".
این اثر به دنبال مرگ کلودیوس، عروج او به بهشت، محاکمه او توسط خدایان و فرود در نهایت به هادس است. البته در هر مرحله، سنکا عیوب شخصیت امپراتور فقید، به ویژه ظلم، گستاخی و عدم بیان او را به سخره می گیرد.
این طنزی تند علیه امپراتور کلودیوس، یا بهتر است بگوییم، علیه مجلس سنا است که افتخارات الهی را برای شاهزاده تعیین کرد. سنکا، در فلسفه و تراژدی درخشان، روح یک نویسنده طنز را نداشت. با این حال، او اغلب به نبوغ عقلی اشاره می کرد که در ژانری که چندان با حساسیت خود فرد سازگار نیست، قدرت خشم علیه یک ظالم و در برابر یک مجلس فاسد و غیراخلاقی را نشان می دهد. این اثر هم به تاریخ روم و هم به اسطورهشناسی و شعر آن اشارههای غنی دارد.
توضیحاتی در مورد کتاب به زبان اصلی :
A Apocoloquintose do divino Cláudio, literalmente “A Transformação de Cláudio em Abóbora”, é uma sátira sobre o imperador romano Cláudio. Apocoloquintose é um jogo de palavras em torno do termo “apoteose”, o processo pelo qual os imperadores romanos mortos eram reconhecidos como deuses.
Trata-se de uma \"sátira menipéia\", mista de verso e prosa: os códices lhe dão o titulo de \"Divi Claudii Apotheosis Annaei Senecae per Saturam\"; mas Dião Cássio dá-lhe o titulo de \"Divii Claudii Apokolokyntosis\", isto é, \"apoteose daquela abóbora de Cláudio\".
A obra acompanha a morte de Cláudio, sua ascensão ao céu, seu julgamento pelos deuses, e a eventual descida ao Hades. Em cada etapa, é claro, Sêneca zomba dos falhas de caráter do falecido imperador, principalmente de sua crueldade, arrogância e desarticulação.
É uma sátira mordaz contra o imperador Cláudio, ou melhor, contra o Senado que decretou honras divinas ao príncipe. Sêneca, brilhante na filosofia e tragédia, não tinha alma de escritor satírico; todavia, notasse amiúde a genialidade de um intelecto que, também num gênero pouco adaptável à própria sensibilidade, demonstra a força da indignação contra um tirano e contra uma assembleia corrupta e imoral. A obra trás ricas referências tanto a história romana, quanto sua mitologia e poética.