دانلود کتاب Aporetische Moderne: Monistische Anthropologie und poetische Skepsis 1890-1910
کتاب مدرنیته آپورتیک: انسان شناسی مونیستیک و شکاکیت شاعرانه 1890-1910 نسخه زبان اصلی
دانلود کتاب مدرنیته آپورتیک: انسان شناسی مونیستیک و شکاکیت شاعرانه 1890-1910 بعد از پرداخت مقدور خواهد بود
توضیحات کتاب در بخش جزئیات آمده است و می توانید موارد را مشاهده فرمایید
توضیحاتی در مورد کتاب Aporetische Moderne: Monistische Anthropologie und poetische Skepsis 1890-1910
نام کتاب : Aporetische Moderne: Monistische Anthropologie und poetische Skepsis 1890-1910
ویرایش : 1. ed.
عنوان ترجمه شده به فارسی : مدرنیته آپورتیک: انسان شناسی مونیستیک و شکاکیت شاعرانه 1890-1910
سری : Das Abendland, 45
نویسندگان : Jens Ole Schneider
ناشر : Vittorio Klostermann GmbH
سال نشر : 2020
تعداد صفحات : 598
[599]
ISBN (شابک) : 346501149X , 9783465111498
زبان کتاب : German
فرمت کتاب : pdf
حجم کتاب : 2 Mb
بعد از تکمیل فرایند پرداخت لینک دانلود کتاب ارائه خواهد شد. درصورت ثبت نام و ورود به حساب کاربری خود قادر خواهید بود لیست کتاب های خریداری شده را مشاهده فرمایید.
توضیحاتی در مورد کتاب :
انسان شناسی مونیستیک در حدود سال 1900 بسیار محبوب بود. برخلاف سنت افلاطونی-مسیحی، بسیاری از روشنفکران قرن حاضر دیگر انسان ها را به عنوان دوگانگی جسم و ذهن تعریف نمی کنند، بلکه آنها را به عنوان یک «بدن کاملاً متعالی» تصور می کنند. این مطالعه شباهت‌های ضد دوگانگی در فلسفه، روانشناسی و پزشکی را در حدود سال 1900 برجسته می‌کند، اما همچنین مشکلاتی را که در آن روشنفکران با تصمیم خود به نفع ماندگاری گرفتار شده‌اند، مورد بحث قرار می‌دهد. در گام دوم، کار نشان می‌دهد که در حوالی سال 1900، به‌ویژه در زمینه ادبیات، حساسیت خاصی نسبت به مسائل مونیسم ایجاد شد. به عنوان بخشی از مطالعات فردی متمایز از متون هوگو فون هافمانستال، رابرت موزیل و توماس مان، پارادایم ادبی مدرنیته ناپرهیزی برجسته می‌شود، که از طریق شکاکیت شاعرانه قاطعانه با مدرنیته تأکیدی بدن متفاوت است. انسان‌شناسی مونیستیک در حدود سال 1900 بسیار رایج بود. برخلاف سنت افلاطونی-مسیحی، بسیاری از روشنفکران در آغاز قرن دیگر انسان را به عنوان دوگانگی جسم و ذهن تعریف نمی‌کردند، بلکه او را به‌عنوان یک «بدن کاملاً» عاری از تعالی تصور می‌کردند. این مطالعه به تشریح اشتراکات ضد دوگانگی در فلسفه، روانشناسی و پزشکی در حدود سال 1900 می پردازد، اما همچنین مشکلاتی را که روشنفکران با تصمیم خود برای ماندگاری درگیر شدند، مورد بحث قرار می دهد. در گام دوم، مطالعه نشان می‌دهد که حساسیت خاصی نسبت به مسائل مونیسم در رسانه ادبیات در حدود سال 1900 ایجاد شد. پارادایم مدرنیته ناپرهیزی که با یک شکاکیت شاعرانه قاطعانه با مدرنیته بدنی متفاوت است، تسکین یافته است.
توضیحاتی در مورد کتاب به زبان اصلی :
Monistische Anthropologien liegen um 1900 hoch im Kurs. Gegen die platonisch-christliche Tradition definieren viele Intellektuelle der Jahrhundertwende den Menschen nicht länger als Dualität von Körper und Geist, sondern konzipieren ihn als transzendenzlosen ›Leib ganz und gar‹. Die Studie arbeitet die antidualistischen Gemeinsamkeiten in der Philosophie, Psychologie und Medizin um 1900 heraus, diskutiert aber auch die Probleme, in die sich Intellektuelle mit ihrer Entscheidung für die Immanenz verstricken. In einem zweiten Schritt zeigt die Arbeit, dass um 1900 gerade im Medium Literatur eine besondere Sensibilität für die Probleme des Monismus herausgebildet wird. Im Rahmen differenzierter Einzeluntersuchungen zu Texten Hugo von Hofmannsthals, Robert Musils und Thomas Manns wird das literarische Paradigma einer aporetischen Moderne herausgestellt, die sich von einer leibemphatischen Moderne durch eine dezidiert poetische Skepsis unterscheidet. Monistic anthropologies were very popular around 1900. Contrary to the Platonic-Christian tradition, many intellectuals at the turn of the century no longer defined man as a duality of body and mind, but conceived of him as a transcendence-free 'body entirely'. This study elaborates on the anti-dualistic commonalities in philosophy, psychology and medicine around 1900, but also discusses the problems intellectuals became entangled in with their decision for immanence. In a second step, the study shows that a particular sensitivity for the problems of monism was developed in the medium of literature around 1900. Within the framework of differentiated individual studies on texts by Hugo von Hofmannsthal, Robert Musil, and Thomas Mann, the literary paradigm of an aporetic modernity differing from a bodily modernity by a decidedly poetic skepticism is thrown into relief.