توضیحاتی در مورد کتاب :
از جیمز کورتیس مورخ فرهنگی و سینمای تحسینشده - زندگینامهای بزرگ، اولین بار در بیش از دو دهه، کمدین و فیلمساز افسانهای که کمدی فیزیکی را به بالاترین هنرها رساند و فیلمهای مبتکرانهاش همچنان شگفتانگیز، مبتکرانه و مدرن باقی مانده است. -و مقاومتناپذیر- امروز مانند زمانی که تقریباً یک قرن پیش مخاطبان را فریب دادند.
«خیلی عالی است - من کاملاً جذب شده بودم، نمیتوانستم خواندن آن را متوقف کردم و وقتی تمام شد بسیار متاسف شدم." - کوین براونلو
این جیمز ایجی بود که باستر کیتون را "صورت سنگی بزرگ" نامگذاری کرد. ایجی نوشت: «چهره کیتون تقریباً با لینکلن بهعنوان یک کهنالگوی اولیه آمریکایی رتبهبندی میشد؛ جذاب، خوشتیپ، تقریباً زیبا بود، در عین حال بهطور غیرقابل کاهشی خندهدار بود. کیتون تنها کمدین بزرگی بود که احساسات را تقریباً به طور کامل از کار خود دور نگه داشت. او کمدی ناب فیزیکی را به بالاترین حد خود رساند." گاو خشمگین: اسکورسیزی گفت: "تنها کسی که نگرش درستی در مورد بوکس در فیلم ها برای من داشت، باستر کیتون بود."
خیره شدن بی جان کیتون در کلاه گوشت خوک به همان اندازه قابل تشخیص بود که ولگرد چارلی چاپلین و قایق سواری حصیری و عینک هارولد لوید، و با دبلیو سی فیلدز، این چهار نفر هر کدام یک پادشاه کمدی در نظر گرفته می شدند - اما کیتون به عنوان پادشاه کمدی شناخته می شد و هنوز هم هست. از همه آنها بزرگتر است.
نگاه نمادین و درخشش آکروباتیک او این واقعیت را پنهان کرد که در پشت دوربین کیتون یکی از با استعدادترین فیلمسازان ما بود. او از طریق نوزده کمدی کوتاه و دوازده ویژگی باشکوه، خود را با آثار مهمی مانند شرلوک جونیور، ناوبر، بیل کشتی بخار، جونیور، فیلمبردار و شاهکار او، ژنرال.
اکنون جیمز کورتیس، زندگی نامه نویس پرستون استرجز («قطعی»—تنوع)، W. C. Fields ( «به مراتب کاملترین، منصفانهترین و تأثیرگذارترین حسابی که تا به حال داشتهایم یا احتمالاً داریم»—ریچارد شیکل، صفحه اول The New York Times Book Review. و اسپنسر تریسی ("یادگار؛ قطعی"—بررسیهای Kirkus)، غنیترین و جامعترین زندگی تا به امروز این بازیگر، بدلکار، فیلمنامهنویس، کارگردان افسانهای را به ما میدهد. —استاد.
توضیحاتی در مورد کتاب به زبان اصلی :
From acclaimed cultural and film historian James Curtis—a major biography, the first in more than two decades, of the legendary comedian and filmmaker who elevated physical comedy to the highest of arts and whose ingenious films remain as startling, innovative, modern—and irresistible—today as they were when they beguiled audiences almost a century ago.
"It is brilliant—I was totally absorbed, couldn't stop reading it and was very sorry when it ended."—Kevin Brownlow
It was James Agee who christened Buster Keaton “The Great Stone Face.” Keaton’s face, Agee wrote, "ranked almost with Lincoln’s as an early American archetype; it was haunting, handsome, almost beautiful, yet it was also irreducibly funny. Keaton was the only major comedian who kept sentiment almost entirely out of his work and . . . he brought pure physical comedy to its greatest heights.”
Mel Brooks: “A lot of my daring came from Keaton.”
Martin Scorsese, influenced by Keaton’s pictures in the making of Raging Bull: “The only person who had the right attitude about boxing in the movies for me,” Scorsese said, “was Buster Keaton.”
Keaton’s deadpan stare in a porkpie hat was as recognizable as Charlie Chaplin’s tramp and Harold Lloyd’s straw boater and spectacles, and, with W. C. Fields, the four were each considered a comedy king--but Keaton was, and still is, considered to be the greatest of them all.
His iconic look and acrobatic brilliance obscured the fact that behind the camera Keaton was one of our most gifted filmmakers. Through nineteen short comedies and twelve magnificent features, he distinguished himself with such seminal works as Sherlock Jr., The Navigator, Steamboat Bill, Jr., The Cameraman, and his masterpiece, The General.
Now James Curtis, admired biographer of Preston Sturges (“definitive”—Variety), W. C. Fields (“by far the fullest, fairest and most touching account we have yet had. Or are likely to have”—Richard Schickel, front page of The New York Times Book Review), and Spencer Tracy (“monumental; definitive”—Kirkus Reviews), gives us the richest, most comprehensive life to date of the legendary actor, stunt artist, screenwriter, director—master.