توضیحاتی در مورد کتاب :
وقتی فرض میکنیم "قاتلان انگیزههایی داشتند، اعمالشان معنی داشت و این معنا از متن قابل کشف است (43) چه تاثیری بر درک ما از خشونت میگذارد؟ نیرنبرگ در «جوامع خشونت» این سؤال را در تلاشی برای فراتر رفتن از خشونت قرون وسطایی علیه اقلیتها بررسی میکند. او استدلال می کند که صداهای مسلط در گفتمان کسانی بوده اند که به دنبال ردیابی خصومت های مدرن در نقطه ثابتی از ورود به تفکر غربی هستند. این کتاب به دنبال گسترش بحث است و بیان میکند که تمرکز بر لانگ دوری ایدئولوژیهای مدرن را بر جامعه قرون وسطی تحمیل میکند. به جای تلاش برای درک پیچیدگیهای ذهنیت قرون وسطایی، «روان هر انسان (5)»* را از اعمال هرگونه عقلانیت یا تفاوت ظریف باز میدارد. نیرنبرگ تلاش میکند تا این کاهش را بازسازی کند و به ما امکان میدهد دیدگاه تازهای از «هر مرد»، بهویژه رفتار با اقلیتهای درون او داشته باشیم.
جوامع مطالعه جامعی درباره «آزار و شکنجه اقلیت ها در قرون وسطی» نیست، زیرا به طور انحصاری به یهودیان، مسلمانان و جذامیان در جنوب فرانسه و تاج آراگون در نیمه اول قرن چهاردهم می پردازد. بنابراین زیرنویس کمی فریبنده است. با این حال، به دلیل سهم ارزشمند این اثر، می توان از این موضوع چشم پوشی کرد. علیرغم دامنه محدود آن، جوامع به طور قانع کننده ای خواننده را از کارکرد و ماهیت سیستمی آزار و اذیت در جامعه قرون وسطی و همچنین نیاز به زیر سوال بردن حاشیه نشینی طولانی مدت این اقلیت ها آگاه می کند.
نیرنبرگ با بررسی جنگ صلیبی شبانان در سال 1320 از چندین طغیان خشونت برای نشان دادن عدم وجود یک روش جهانی در مورد اقلیت ها استفاده می کند. پسر. اگرچه در ابتدا مسلمانان را هدف قرار داد، اما به سرعت و به طرز وحشیانه ای یهودیان را نیز در بر گرفت. منابع نیرنبرگ برای حملات در فرانسه از تواریخ آمده است، در حالی که منابع رویدادهای آراگون عمدتاً اسناد سلطنتی و مالی هستند، اما تفاوت در منابع مورد توجه نویسنده نیست. در عوض، نیرنبرگ اهداف ناهمگون منطقه ای را نشان می دهد که منجر به پاسخ های متضاد می شود. در فرانسه، او نتیجه می گیرد که آزار و شکنجه در «زمینه روابط بین سلطنت و یهودیان» رخ داده است، که چوپانان به خوبی از آن آگاه بودند (49). در همین حال در آراگون، پادشاه جیمز دوم از تجاوزگران "پاستورو" مطلع شد و دستور "ممنوعیت ورود آنها" را صادر کرد. او سپس اعلامیههایی را برای «تقریباً به هر شهر در تاج آراگون با جمعیت یهودی یا مسلمان» فرستاد و از یهودیان محافظت کرد (71).
هر دو منطقه اکثریت مسیحی بودند و توسط پادشاهان مسیحی اداره میشدند، و این سوال را مطرح میکند که نیرنبرگ ماهرانه به آن پاسخ میدهد: چرا چنین واکنشهای متفاوتی؟ او نتیجه می گیرد که این وقایع، اگرچه تحت عنوان «جنگ صلیبی شبانان» هستند، اما باید به صورت فردی نگریست - با در نظر گرفتن احساسات، سیاست و روابط محلی. بنابراین، جنگ صلیبی 1320، و "جنگ صلیبی گاوداران" در 1321 که به جذامیان کارگردانی میشود، باید در چارچوبهای فردی آنها تحلیل شوند نه اینکه در یک خط سیر خطی به Die Endlösung نازی و شوآه بیش از هفتصد سال بعد قرار گیرند.
جوامع نه تنها تمایلات غایتشناختی رایجی را که بیشتر در تحلیلهای آزار و اذیت اقلیتها در جریان حوادث بینالمللی نشان دادهاند، افشا میکنند، بلکه آن را از طریق خشونت بینالمللی و درون جمعی نیز نشان میدهند. اینجا جایی است که نیرنبرگ در جنجالی ترین حالت خود قرار دارد. نمونه اصلی استفاده شده، شورش های مکرر هفته مقدس است. یک توضیح متداول و به همان اندازه متقاعد کننده برای حملات سالانه به یهودیان، عنوان مبهم «مسیح کشان (201)» است. اتهامات خودکشی، همراه با معنویت عمومی مبتنی بر رنج انسانی عیسی و فصل عید پاک، یک «پارادایم آیینی خشونتآمیز (201)» را ایجاد کرد و مدتها نشانگر «گذر از مدارا به عدم مدارا» (200) بود. با این حال، نیرنبرگ از این ایده مناسک استفاده می کند و استدلال می کند که به اصطلاح خشونت - که به گفته او عمدتاً مستلزم پرتاب سنگ توسط مردان جوان به دیوارهای شهرک های یهودی است که به ندرت منجر به آسیب جدی می شود - در واقع تعدادی از کارکردهای مهم را در جامعه انجام می دهد. این کارکردها عبارت بودند از: تحکیم مرزهای اجتماعی، تثبیت روابط، و همزمان عمل کردن به عنوان انحصاری و فراگیر از طریق اعطای یک موقعیت رسمی - و ضروری - به عنوان بیگانه به قربانیان.
برخی ممکن است مشروعیت نیرنبرگ به خشونت علیه اقلیت ها را در بهترین حالت مضر و در بدترین حالت شیطانی بدانند. با این حال، یک خواننده دقیق متوجه حساسیت نیرنبرگ به موضوع مورد بحث خواهد شد. جوامع به بیثباتی موقعیت خود پی میبرند و با دقت و در عین حال بدون عذرخواهی، زیربنای مناسب بحث را بازیابی میکنند. نیرنبرگ خشونت را توجیه نمی کند، اما بی طرفانه عقلانی سازی معاصر و روش های سیستماتیک آزار و اذیت قرون وسطایی را مشخص می کند. بنابراین، به جای کاهش رویکرد غایتشناختی، جوامع ما را قادر میسازد تا فراتر از بهانه یک جنبش غیرمنطقی حرکت کنیم و شاید بینشی در مورد پیشایندهای خاص خشونت جمعی به دست آوریم. اگر «قاتلان انگیزه داشته باشند» و «اقداماتشان معنا داشته باشد»، آزار و شکنجهها حتی ترسناکتر میشوند، اما احتمالاً قابل پیشبینیتر میشوند. این امر جوامع خشونت را به یک عنصر ضروری برای این رشته تحصیلی تبدیل می کند.
*نیرنبرگ بر ضد ایده جمعیت غیرمنطقی و مضطرب موجود در کارلو گینزبورگ، Ecstasies: Deciphering the Witches' Sabbath، ترجمه بحث می کند. ریموند روزنتال (نیویورک: پانتئون، 1991).
توضیحاتی در مورد کتاب به زبان اصلی :
How does it affect our understanding of violence when we assume "the killers had motives, that their actions had meaning, and that this meaning is decipherable from context (43)?" In Communities of Violence, Nirenberg explores this question in an attempt to transcend the teleological and contextualize medieval violence against minorities. He argues that the dominant voices in the discourse have been those seeking to trace modern hostilities to a fixed point of entry into western thought; this book seeks to expand the debate and pronounces that the focus on the longue durée imposes modern ideologies upon medieval society. Rather than seeking to grasp the complexities of the medieval mindset, it precludes the "psyche of Everyman (5)"* from exercising any rationality or nuance. Nirenberg endeavors to remodel this reduction, allowing us a fresh perspective of the "Everyman," particularly the treatment of minorities within his midst.
Communities is not an exhaustive study of the "persecution of minorities in the Middle Ages" considering it exclusively addresses Jews, Muslims, and lepers in Southern France and the Crown of Aragon during the first half of the fourteenth-century; thus the subtitle is slightly deceiving. However, this can be overlooked due to the work's valuable contribution. Despite its limited scope, Communities convincingly informs the reader of the functionality and systemic nature of persecution in medieval society as well as the need to question the long assumed marginality of these minorities.
Nirenberg utilizes several outbreaks of violence to demonstrate the inexistence of a universal modus operandi regarding minorities, beginning by examining the "Shepherds' Crusade" of 1320. Eventually crossing the Pyrenees, the Crusade originated in France and reportedly was instigated through the vision of a young boy. Though it initially targeted Muslims, it quickly and savagely encompassed Jews also. Nirenberg's sources for the attacks in France come from chronicles while sources for the events in Aragon are primarily royal and fiscal documents, but the differences in sources are not the author's focus. Instead, Nirenberg reveals disparate regional goals resulting in contrasting responses. In France, he concludes that the persecution occurred in "context of...relations between monarchy and Jews," of which the shepherds were well aware (49). Meanwhile in Aragon, King James II was informed of the encroaching "pastoureaux" and issued orders to "bar them entry." He then sent out communiqués "to nearly every town in the Crown of Aragon with a Jewish or a Muslim population" commanding protection for the Jews (71).
Both regions were majority Christian and ruled by Christian kings, begging the question which Nirenberg deftly answers: why such divergent reactions? He concludes that these events, though under the banner of "Shepherds' Crusade," must be viewed individually - taking into account local sentiments, politics, and relations. Thus, the Crusade of 1320, and the "Cowherds' Crusade" of 1321 directed at lepers, must be analyzed within their individual contexts rather than placed on a linear trajectory to the Nazi's Die Endlösung and the Shoah over seven hundred years later.
Communities not only exposes the prevalent teleological bent most have displayed in the analyses of minority persecution during international incidents, but it also demonstrates it through inter and intra-communal violence. Here is where Nirenberg is at his most controversial. The major example employed is that of the recurrent Holy Week riots. A common, and equally persuasive, explanation for the annual attacks on Jews is the scurrilous title of "Christ-Killers (201)." The accusations of deicide, coupled with the popular spirituality based in Jesus' human suffering and the Easter season, produced a "violent ritual paradigm (201)" and has long marked "a transition from tolerance to intolerance (200)." However, Nirenberg seizes upon this idea of ritual and argues the so-called violence - which he says largely entailed young men hurling rocks at the walls of Jewish settlements, rarely resulting in serious injury - actually served a number of important functions in the community. These functions included: solidifying social boundaries, stabilizing relations, and concurrently acting as exclusive and inclusive by conferring an official - and necessary - position as outsider upon the victims.
Some might view Nirenberg's legitimation of violence towards minorities as pernicious at best and diabolical at worst. However, a careful reader will note Nirenberg's sensitivity to the subject at hand. Communities realizes the precariousness of its position and carefully, yet unapologetically, recovers the proper underpinning of the discussion. Nirenberg does not excuse the violence but impartially pinpoints the contemporary rationalization and systematic methods of medieval persecution. Thus, rather than diminish a teleological approach, Communities enables us to move beyond the excuse of an irrational mob-mentality and perhaps gain insight into specific antecedents of communal violence. Persecutions become even more frightening but possibly more predictable if "the killers had motives" and "their actions had meaning." This makes Communities of Violence an indispensable addition to this field of study.
*Nirenberg is arguing against the idea of an irrational and anxious population found in Carlo Ginzburg, Ecstasies: Deciphering the Witches' Sabbath, trans. Raymond Rosenthal (New York: Pantheon, 1991).