توضیحاتی در مورد کتاب Controlling Laughter: Political Humor in the Late Roman Republic
نام کتاب : Controlling Laughter: Political Humor in the Late Roman Republic
عنوان ترجمه شده به فارسی : کنترل خنده: طنز سیاسی در اواخر جمهوری روم
سری :
نویسندگان : Corbeill, Anthony
ناشر : Princeton University Press
سال نشر : 1996
تعداد صفحات : 263
ISBN (شابک) : 9781400872893 , 1400872898
زبان کتاب : English
فرمت کتاب : pdf
حجم کتاب : 9 مگابایت
بعد از تکمیل فرایند پرداخت لینک دانلود کتاب ارائه خواهد شد. درصورت ثبت نام و ورود به حساب کاربری خود قادر خواهید بود لیست کتاب های خریداری شده را مشاهده فرمایید.
توضیحاتی در مورد کتاب :
اگرچه بسیاری از محققان طنز جمهوری خواه متاخر را مطالعه کرده اند، این اولین کتابی است که زمینه اجتماعی و سیاسی آن را بررسی می کند. آنتونی کوربیل معتقد است که سوء استفاده سیاسی قدرت واقعی متقاعدسازی را بر مخاطبان رومی اعمال می کند و او نشان می دهد که چگونه طنز عمومی هنجارهای جامعه را ایجاد و اجرا می کند.
پژوهشهای قبلی دو توضیح برای اینکه چرا زبان توهینآمیز در خطابههای رومی گسترش یافت، ارائه کرده است. اولی بیان می کند که لفاظی های عمومی، مملو از دروغ های زیاده خواهانه، با سخت گیری های درستی محدود نشده است. دومی ادعا می کند که invective نمایانگر تصنعی است که از یونانیان به عاریت گرفته شده است. کوربیل پس از مطالعهی تازهای از تمام آثار ادبی موجود در آن دوره، به این نتیجه میرسد که موضوعاتی که در تهمتهای سیاسی مورد بهرهبرداری قرار میگیرند، از تعصبات موجود در جامعه روم ناشی میشوند. نویسنده شواهد خارج از گفتمان سیاسی - از مناسک نماز گرفته تا گمانه زنی های فلسفی تا متون قیافه شناسانه - را ارزیابی می کند تا به طور مستقل سوگیری هایی را در جامعه رومی که باعث متقاعد کردن شوخی های یک سخنور می شد، بیابد. در هر نمونه از طنز توهین آمیز - برای مثال یک جناس نامی، یا تمسخر یک بدشکلی جسمانی - ارزش ها و پیش فرض هایی وجود داشت که برای تعریف یک شهروند رومی جمهوری متاخر در رابطه با جامعه اش ضروری بودند.
در ابتدا در سال 1996 منتشر شد.
توضیحاتی در مورد کتاب به زبان اصلی :
Although numerous scholars have studied Late Republican humor, this is the first book to examine its social and political context. Anthony Corbeill maintains that political abuse exercised real powers of persuasion over Roman audiences and he demonstrates how public humor both creates and enforces a society's norms.
Previous scholarship has offered two explanations for why abusive language proliferated in Roman oratory. The first asserts that public rhetoric, filled with extravagant lies, was unconstrained by strictures of propriety. The second contends that invective represents an artifice borrowed from the Greeks. After a fresh reading of all extant literary works from the period, Corbeill concludes that the topics exploited in political invective arise from biases already present in Roman society. The author assesses evidence outside political discourse—from prayer ritual to philosophical speculation to physiognomic texts—in order to locate independently the biases in Roman society that enabled an orator's jokes to persuade. Within each instance of abusive humor—a name pun, for example, or the mockery of a physical deformity—resided values and preconceptions that were essential to the way a Roman citizen of the Late Republic defined himself in relation to his community.
Originally published in 1996.