توضیحاتی در مورد کتاب :
تأثیر ادبی کیمیاگری و هرمتیک در آثار اکثر نویسندگان قرون وسطی و اوایل مدرن نادیده گرفته شده است. استانتون لیندن اکنون اولین بررسی جامع از این تأثیر بر ادبیات انگلیسی از اواخر قرون وسطی تا قرن شانزدهم و هفدهم را ارائه می دهد. لیندن با استفاده گسترده از اشارات کیمیاگری و همچنین پیشینه عملی و نظری هنر و سنت تصویری آن، فراگیر شدن علاقه به کیمیاگری را در این دوره سیصد ساله نشان میدهد. اکثر نویسندگان - از جمله لنگلند، گوور، بارکلی، اراموس، سیدنی، گرین، لیلی و شکسپیر- با کیمیاگری آشنا بودند و ارجاعات به آن در طیف وسیعی از ژانرها ظاهر می شود. با این حال، اهدافی که این کتاب در ادبیات از چاسر تا جانسون انجام داد، تقریباً طنز بود. در ادبیات قرن هفدهم، به ویژه در شعر دان، هربرت، وان و میلتون، کارکردهای کیمیا تغییر کرد. تمرکز بر بیکن، دان، هربرت، وان و میلتون - علاوه بر جانسون و باتلر - لیندن نشان دهنده ظهور نگرشهای جدید و مضامین، موتیفها، تصاویر و ایدههای نوآورانه است. استفاده از کیمیاگری برای پیشنهاد رشد و تغییر معنوی، تطهیر، بازسازی و ایدههای هزارهای، تاکیدات جدید مهمی را در نوشتار کیمیاگری، پزشکی و غیبی بازتاب میدهد. با این حال، این سنت جدید ادامه پیدا نکرد و بازگشت باتلر به طنز در تضاد جامعه سلطنتی و مذهبیون مذهبی با اشتیاق فلسفی و غیبت مورد توجه قرار گرفت. باتلر، مانند شادول و سوئیفت، دامنه قربانیان طنز را گسترش داد تا دانشمندان تجربی و همچنین شارلاتان های پنهانی را نیز در بر بگیرد. بنابراین، کاربردهای ادبی کیمیاگری تغییر محیط فکری سه قرن را نشان می دهد.
توضیحاتی در مورد کتاب به زبان اصلی :
The literary influence of alchemy and hermeticism in the work of most medieval and early modern authors has been overlooked. Stanton Linden now provides the first comprehensive examination of this influence on English literature from the late Middle Ages through the sixteenth and seventeenth centuries. Drawing extensively on alchemical allusions as well as on the practical and theoretical background of the art and its pictorial tradition, Linden demonstrates the pervasiveness of interest in alchemy during this three-hundred-year period. Most writers―including Langland, Gower, Barclay, Eramus, Sidney, Greene, Lyly, and Shakespeare―were familiar with alchemy, and references to it appear in a wide range of genres. Yet the purposes it served in literature from Chaucer through Jonson were narrowly satirical. In literature of the seventeenth century, especially in the poetry of Donne, Herbert, Vaughan, and Milton, the functions of alchemy changed. Focusing on Bacon, Donne, Herbert, Vaughan, and Milton―in addition to Jonson and Butler―Linden demonstrates the emergence of new attitudes and innovative themes, motifs, images, and ideas. The use of alchemy to suggest spiritual growth and change, purification, regeneration, and millenarian ideas reflected important new emphases in alchemical, medical, and occultist writing. This new tradition did not continue, however, and Butler's return to satire was contextualized in the antagonism of the Royal Society and religious Latitudinarians to philosophical enthusiasm and the occult. Butler, like Shadwell and Swift, expanded the range of satirical victims to include experimental scientists as well as occult charlatans. The literary uses of alchemy thus reveal the changing intellectual milieus of three centuries.