توضیحاتی در مورد کتاب :
26 عکس b/w، 1 نقشه در Echoes from Dharamsala، Keila Diehl از موسیقی برای درک تجربیات تبتیهایی که در دارمسالا زندگی میکنند، استفاده میکند، شهری در هیمالایای هند که برای بیش از چهل سال خانه دولت در تبعید تبت بوده است. حضور دالایی لاما به تبتیهای دارمسالا احساس «در مکان» بودن میدهد، اما در عین حال آنها از لحاظ فیزیکی و روانی دارامسالا را بهعنوان «نه تبت» بهعنوان مکان استراحت موقتی که بسیاری نمیتوانند یا نمیخواهند به آن وابسته شوند، ساختهاند. جای تعجب نیست که این جامعه با مفاهیم خانه، آوارگی، هویت قومی، و همسان سازی دست و پنجه نرم می کند. قوم نگاری دیهل واقعیت های متناقض یکسان سازی فرهنگی، دورگه و نگرانی در مورد خلوص قومی را که در زندگی روزمره افراد مورد مذاکره قرار می گیرد، بررسی می کند. به این ترتیب، او توضیحاتی درباره تغییر فرهنگ ارائه شده توسط ایده رایج «جریان جهانی» را پیچیده می کند. روایت قابل دسترس و جذاب دیهل استدلال میکند که تمرکز تبعیدیان بر حفظ فرهنگی، اگرچه بسیار مهم است، اما به توسعه ایدههای ذاتگرایانه درباره آنچه واقعاً «تبتی» است، کمک کرده است. در نتیجه، شیوههای «خارجی» یا «مدرن» که برای پناهندگان تبتی اهمیت عمیقی پیدا کردهاند، بیارزش شدهاند. دیهل این تنش را در بحث خود درباره اشتیاق پناهندگان به آهنگهای فیلمهای پرفروش هندی، محبوبیت راک اند رول وسترن در میان جوانان تبتی، و ظهور ژانر جدیدی از موسیقی مدرن تبتی بررسی میکند. بینش دیهل از منظره صوتی دارمسالا با تجربیات خودش به عنوان نوازنده کیبورد برای یک گروه راک پناهجویان تبتی به نام Yak Band غنی شده است. مطالعه پیشگامانه او اهمیت موسیقی را به عنوان مکانی که در آن بازنمودهای رسمی و شخصی، قدیمی و جدید فرهنگ تبتی با هم تلاقی میکنند و مفاهیم مختلف «تبت بودن» در آن تصور، اجرا و بحث میشود، آشکار میکند.
توضیحاتی در مورد کتاب به زبان اصلی :
26 b/w photographs, 1 map In Echoes from Dharamsala, Keila Diehl uses music to understand the experiences of Tibetans living in Dharamsala, a town in the Indian Himalayas that for more than forty years has been home to Tibet's government-in-exile. The Dalai Lama's presence lends Dharamsala's Tibetans a feeling of being "in place," but at the same time they have physically and psychologically constructed Dharamsala as "not Tibet," as a temporary resting place to which many are unable or unwilling to become attached. Not surprisingly, this community struggles with notions of home, displacement, ethnic identity, and assimilation. Diehl's ethnography explores the contradictory realities of cultural homogenization, hybridity, and concern about ethnic purity as they are negotiated in the everyday lives of individuals. In this way, she complicates explanations of culture change provided by the popular idea of "global flow." Diehl's accessible, absorbing narrative argues that the exiles' focus on cultural preservation, while crucial, has contributed to the development of essentialist ideas of what is truly "Tibetan." As a result, "foreign" or "modern" practices that have gained deep relevance for Tibetan refugees have been devalued. Diehl scrutinizes this tension in her discussion of the refugees' enthusiasm for songs from blockbuster Hindi films, the popularity of Western rock and roll among Tibetan youth, and the emergence of a new genre of modern Tibetan music. Diehl's insight into the soundscape of Dharamsala is enriched by her own experiences as the keyboard player for a Tibetan refugee rock group called the Yak Band. Her groundbreaking study reveals the importance of music as a site where official and personal, old and new representations of Tibetan culture meet and where different notions of "Tibetan-ness" are being imagined, performed, and debated.