دانلود کتاب یک مدل سایبرنتیک غیرخطی برای پاسخ مردمک به نور بعد از پرداخت مقدور خواهد بود
توضیحات کتاب در بخش جزئیات آمده است و می توانید موارد را مشاهده فرمایید
نام کتاب : Ein nichtlineares kybernetisches Modell für die Pupillenreaktion auf Licht
ویرایش : 1
عنوان ترجمه شده به فارسی : یک مدل سایبرنتیک غیرخطی برای پاسخ مردمک به نور
سری : Forschungsberichte des Landes Nordrhein-Westfalen 1313
نویسندگان : Joachim Hornung, Dr. med. Jürgen Stegemann (auth.)
ناشر : VS Verlag für Sozialwissenschaften
سال نشر : 1964
تعداد صفحات : 41
ISBN (شابک) : 9783663061526 , 9783663070658
زبان کتاب : German
فرمت کتاب : pdf
حجم کتاب : 1 مگابایت
بعد از تکمیل فرایند پرداخت لینک دانلود کتاب ارائه خواهد شد. درصورت ثبت نام و ورود به حساب کاربری خود قادر خواهید بود لیست کتاب های خریداری شده را مشاهده فرمایید.
استارک و شرمن (1957)، استگمن (1957) و بلیچرت و واگنر (1957) واکنش نوری مردمک را از دیدگاه سایبرنتیک بررسی کردند. آنها مسیرهای عصبی شبکیه - عنبیه - سیستم رسانه ای چشم (شکل 1) را به عنوان یک مدار کنترلی در مفهوم تئوری کنترل مشاهده کردند. تغییر در تابش نوری باعث تغییر در اندازه مردمک می شود. اندازه مردمک دوباره بر تابش شبکیه تأثیر می گذارد. حرکات مردمک با تغییر در شدت نور ورودی به چشم مقابله می کند. بنابراین، تابش شبکیه زمانی که مردمک دست نخورده است نسبت به زمانی که ثابت است کمتر تغییر می کند. واگنر (1957) به دلیل تعداد سیناپس های درگیر مشکوک بود که واکنش مردمک زمانی که نور محرک ضعیف می شود نسبت به زمانی که افزایش می یابد تاخیر بیشتری دارد. STEGEMANN (1957) و BLEICHERT و WAGNER (1957) توانستند این پیش بینی را تأیید کنند. این نشان می دهد که سیستم مردمک خطی نیست. این سوال مطرح می شود که آیا غیرخطی ها آنقدر ناچیز هستند که سیستم مردمک را بتوان به صورت خطی تقریب زد، همانطور که در شکل 2 نشان داده شده است. خطی بودن یعنی مثلا ب) اینکه یک نوسان هارمونیک شدت نور محرک نیز منجر به نوسان هماهنگ اندازه مردمک می شود. اگر دامنه یک نوسان متغیر اختلال دو برابر شود، دامنه نوسان مردمک نیز باید دو برابر شود. بسیاری از سیستم های غیرخطی را می توان به صورت خطی برای تغییرات کوچک در اختلال تقریب زد. از همان ابتدا مشخص نیست که این امکان برای سیستم مردمک نیز وجود دارد.
STARK und SHERMAN (1957), STEGEMANN (1957) sowie BLEICHERT und WAGNER (1957) haben die Lichtreaktion der Pupille unter kybernetischen Gesichtspunkten untersucht. Sie betrachteten das System Retina-Nervenbahnen-Iris-Augen medien (Abb. 1) als einen Regelkreis im Sinne der Regelungstheorie. Eine Ände rung der optischen Bestrahlung verursacht eine Änderung der Pupillenweite ; die Pupillenweite wieder beeinflußt die Bestrahlung der Retina. Die Pupillenbewegun gen wirken einer Änderung der Intensität des Lichtes, welches in das Auge ein tritt, entgegen. Daher ändert sich die Bestrahlung der Retina bei intakter Pupille weniger als bei starrer. WAGNER (1957) vermutete, wegen der Zahl der beteiligten Synapsen, daß die Pupillenreaktion bei Abschwächung des Reizlichtes eine größere Latenzzeit besitzt als bei Verstärkung. STEGEMANN (1957) sowie BLEICHERT und WAGNER (1957) konnten diese Vorhersage bestätigen. Damit ist bereits fest gestellt, daß das Pupillensystem, nicht linear ist. Es ergibt sich die Frage, ob die Nichtlinearitäten so unerheblich sind, daß man das Pupillensystem linear annähern kann, so wie es in Abb. 2 dargestellt ist. Linearität bedeutet z. B. , daß bei har monischer Schwingung der Intensität des Reizlichtes eine ebenfalls harmonische Schwingung der Pupillenweite resultieren würde. Bei einer Verdoppelung der Amplitude einer Schwingung der Störgröße müßte sich die Amplitude der Pupillenschwingung auch verdoppeln. Viele nichtlineare Systeme lassen sich für kleine Änderungen der Störgröße linear annähern. Es ist nicht von vornherein sicher, daß das auch für das Pupillensystem möglich ist.