توضیحاتی در مورد کتاب :
فرانسوا رابله (1483-1553) نویسنده ای دشوار و اغلب سوء تفاهم است، که شهرتش برای شوخی های خشن «رابله ای» و زیاده روی در غذا، نوشیدنی و رابطه جنسی بسیار گمراه کننده است. او در واقع یک انسانگرای متعهد بود که دیدگاههای قویای را در مورد مذهب، حکومت خوب، آموزش و بسیاری موارد دیگر از طریق ماجراجوییهای قهرمانانه ساختگی غولهایش بیان کرد. Laughing جنبه های مختلف طنز رابله را تجزیه و تحلیل می کند و بر این تمرکز می کند که چرا نوشته های او برای خوانندگان قرن شانزدهم بسیار خنده دار بود. نویسنده با بحث در مورد چگونگی تعریف خنده توسط رنسانس شروع می کند و رابله را در سنت طولانی خنده ادبی قرار می دهد. فصلهای بعدی زمینههای خاص مربوط به گارگانتوآ و پانتاگروئل را بررسی میکنند، که با جنبههای کمیک حماسی، وقایع نگاری، حماسه ساختگی، و مسخره شروع میشود و به طنز اومانیستی رنسانس و اصلاحطلبی، بلاغت، پزشکی و قانون ادامه میدهد. همه این فصلها اطلاعاتی را که بیشتر آن جدید است، درباره پیام انسانگرایانه رابله که میخواست به خوانندگانش منتقل کند، با تجزیه و تحلیلی از چگونگی استفاده از هوش خود برای تقویت پیام خود ترکیب میکند. به ندرت به آثار یک نویسنده با چنین جزئیات روشنگرانه پرداخته می شود. در سطح وسیعی، Enter Rabelais، Laughing به عنوان مقدمه ای عالی برای ادبیات رنسانس فرانسه عمل می کند و سبک نوشتاری فوق العاده جذاب و شفاف، عاری از اصطلاحات خاص را به نمایش می گذارد. به ویژه برای محققان رابله، تحلیلی کامل و مبتکرانه ارائه می کند که تصورات غلط را تصحیح می کند و دیدگاه های رایج را زیر سوال می برد.
توضیحاتی در مورد کتاب به زبان اصلی :
Francois Rabelais (1483?-1553) is a difficult and often misunderstood author, whose reputation for coarse "Rabelaisian" jesting and "Gargantuan" indulgence in food, drink, and sex is highly misleading. He was in fact a committed humanist who expressed strong views on religion, good government, education, and much more through the mock-heroic adventures of his giants.While most books about Rabelais have relatively little to say about his comedic genius, Enter Rabelais, Laughing analyses the many sides of Rabelais's humor, focusing on why his writing was so hilariously funny to sixteenth-century readers. The author begins by discussing how the Renaissance defined laughter and situates Rabelais in a long tradition of literary laughter. Subsequent chapters examine specific contexts relevant to Gargantua and Pantagruel, beginning with the comic aspects of epic, chronicle, mock-epic, and farce, and proceeding to Renaissance and Reformation humanist satire, rhetoric, medicine, and law. All of these chapters combine information, much of it new, on the humanist message Rabelais wanted to convey to his readers, with an analysis of how he used his wit to reinforce his message. Rarely is a writer's work treated in such illuminating detail. On a broad level, Enter Rabelais, Laughing serves as an excellent introduction to French Renaissance literature and exhibits a remarkably charming and lucid writing style, free of jargon. To Rabelais scholars in particular it offers a thorough and innovative analysis that corrects misconceptions and questions commonly held views.