توضیحاتی در مورد کتاب In the Long Run We Are All Dead: Keynesianism, Political Economy, and Revolution
نام کتاب : In the Long Run We Are All Dead: Keynesianism, Political Economy, and Revolution
عنوان ترجمه شده به فارسی : در درازمدت همه ما مرده ایم: کینزیسم، اقتصاد سیاسی و انقلاب
سری :
نویسندگان : Geoff Mann
ناشر : Verso
سال نشر : 2017
تعداد صفحات : 0
ISBN (شابک) : 1784785997 , 9781784785994
زبان کتاب : English
فرمت کتاب : epub درصورت درخواست کاربر به PDF تبدیل می شود
حجم کتاب : 586 کیلوبایت
بعد از تکمیل فرایند پرداخت لینک دانلود کتاب ارائه خواهد شد. درصورت ثبت نام و ورود به حساب کاربری خود قادر خواهید بود لیست کتاب های خریداری شده را مشاهده فرمایید.
توضیحاتی در مورد کتاب :
تقدیر پیشگامانه از تلاش های معتدل برای حل بحران های مالی
در ویرانه های بحران مالی 2007-2008، مترقیان خودخوانده در سراسر جهان فریاد زدند تا نظریه اقتصادی جان مینارد را احیا کنند. کینز. به نظر میرسید که این بحران فاجعه دولتهای کوچک، آزادسازی بازار آزاد و مقرراتزدایی را آشکار میکرد. در مقابل، اقتصاد سیاسی کینزی میتواند دولت را در قلب اقتصاد قرار دهد و آن را با دانش لازم برای نجات ما مسلح کند. اما آنچه قرار بود ما را از شر آن نجات دهد چندان روشن نبود. پایان سرمایه داری بود یا پایان جهان؟ برای کینزیسم، پاسخ هر دو است. کینزیها برای نجات سرمایهداری نبوده و نبودهاند، بلکه برای نجات تمدن از دست خودشان بودهاند. آنها قول می دهند که اقتصاد سیاسی برای جهانی است که ما واقعاً در آن زندگی می کنیم: جهانی که در آن قیمت ها «چسبنده»، اطلاعات «نامتقارن» و عدم قطعیت اجتناب ناپذیر است. در این دنیا، چیزها قطعاً در دراز مدت از خودشان مراقبت نمی کنند. فقر ریشه کن شدنی نیست، بازارها شکست می خورند و انقلاب ها به استبداد می انجامد. بنابراین، کینزیسم متقاعدکنندهترین نقد درونی لیبرالیسم مدرن است که با دو قرن بحران با پیشنهاد سرمایه بدون سرمایهداری و انقلاب بدون انقلابیون مواجه میشود.
اگر بحرانهای کنونی ما، کینزیسم را برای بسیاری از افراد تجدید کرده است، کمتر به دلیل زمان حال است. ارزش صرفه جویی را دارد، زیرا آینده خارج از کنترل به نظر می رسد. در آن موقعیت، کینزیسم کاملاً مناسب است: ایمانی برای بی ایمانان.
توضیحاتی در مورد کتاب به زبان اصلی :
A groundbreaking debunking of moderate attempts to resolve financial crises
In the ruins of the 2007–2008 financial crisis, self-proclaimed progressives the world over clamored to resurrect the economic theory of John Maynard Keynes. The crisis seemed to expose the disaster of small-state, free-market liberalization and deregulation. Keynesian political economy, in contrast, could put the state back at the heart of the economy and arm it with the knowledge needed to rescue us. But what it was supposed to rescue us from was not so clear. Was it the end of capitalism or the end of the world? For Keynesianism, the answer is both. Keynesians are not and never have been out to save capitalism, but rather to save civilization from itself. It is political economy, they promise, for the world in which we actually live: a world in which prices are “sticky,” information is “asymmetrical,” and uncertainty inescapable. In this world, things will definitely not take care of themselves in the long run. Poverty is ineradicable, markets fail, and revolutions lead to tyranny. Keynesianism is thus modern liberalism’s most persuasive internal critique, meeting two centuries of crisis with a proposal for capital without capitalism and revolution without revolutionaries.
If our current crises have renewed Keynesianism for so many, it is less because the present is worth saving, than because the future seems out of control. In that situation, Keynesianism is a perfect fit: a faith for the faithless.