توضیحاتی در مورد کتاب :
قبل از در زدن بخوانید.
مسلم است که بسیاری از افراد صرفاً با شنیدن و بر اساس عبارات خارج از متن و نگاه کلیشه ای به نویسنده آن به نقد این کتاب خواهند پرداخت. مسلسل روتاری، ارتجاعی، بلندگو، برعکس، برچسب ها بدون چسبیدن به این روح ناآرام می لغزند که به خود این حق را می دهد که در این مانیفست درباره سرزمین بزرگی به نام برزیل از همه چیز و همه افراد سؤال کند.
لوبائو با هوش و کنایه نگرانکنندهای که برای خوانندگانش به خوبی شناخته شده است، نشان میدهد که ایدههای او بسیار منسجمتر و عمیقتر از آن چیزی است که مخالفانش از تصدیق آن بیم دارند. ماهها بررسی کتابشناسی التقاطی طول کشید، کتابی که از پیروی از مسیر کسانی که فقط از روی پرایمر میخوانند خودداری میکند. و سالهای دیگر در برزیل عمیقی که روشنفکران دفتری از آن بیخبرند، با شوخ طبعی روایت میشوند که برخی از صفحات این مانیفست زیباییشناختی و سیاسی را به بهترین روزنامهنگاری گونزو که تاکنون در این کشور منتشر شده است، نزدیکتر میکند. همه اینها برای افشای نقاب از رذایل شکلگیری فرهنگی برزیل با استدلالهایی است که نمیتوان آنها را به تحلیلی سادهگرا، بیتوجه یا تعصب آمیز تقلیل داد.
اگر لوبائو در اولین کتاب خود از زندگی خود صحبت می کرد، اکنون افکار خود را بدون بند در آب های عمیق فرو می برد. برای او هیچ ایده یا افسانه دست نخورده ای وجود ندارد. برای همه فراوان است. قربانیان؟ یک هوش احمقانه، یک اشراف ملی، یک کمیسیون خلاف واقع، یک لوله آزمایش MPB و بسیاری از ایده های پیش ساخته.
لوبائو در پیشگفتار، یک شعر مانیفست شگفتانگیز، هشدار میدهد: «برای خوب بودن، باید ظالم باشی». اما هرگز بی اهمیت نیست. یکی از بارزترین ویژگی های کتاب این است که با هر دشمنی با مهربانی و سخاوت رفتار می کند. همانطور که در گفتگوی درخشانی که نویسنده با مانیفست انسانخواری اسوالد دو آندراد دارد.
گفتن "من آن را نخواندم و دوست نداشتم" بسیار آسان است. پاسخ دادن به استدلال های کسانی که از فکر کردن مثل گله امتناع می ورزند و قلب خود را برای دوئل باز می کنند واقعاً دشوار است. لوبائو را تحریک می کند: "با دست کم گرفتن دشمن است که جنگ ها از بین می روند".
آیا با آن روبرو خواهید شد؟ چالش بزرگ این است که پس از رسیدن به پایان این کتاب، صرفاً گفتن یک جمله "من آن را دوست نداشتم" ادامه دهید.
توضیحاتی در مورد کتاب به زبان اصلی :
Leia, antes de bater.
É certo que muita gente vai criticar este livro só de orelhada, a partir de frases tiradas do contexto e de uma visão este-reotipada de seu autor. Metralhadora giratória, reacionário, falastrão, do contra, os rótulos escorregam sem colar nessa alma indócil que se dá ao direito de questionar tudo e todos neste Manifesto sobre uma grande Terra do Nunca chamada Brasil.
Com a inteligência e ironia desconcertantes que são bem conhecidas de seus leitores, Lobão mostra que suas ideias são muito mais coerentes e profundas do que seus detratores temem reconhecer. Foram meses se debruçando sobre uma bibliografia eclética, que se recusa a seguir o caminho daqueles que só leem por uma cartilha. E outros tantos anos se aventurando por um Brasil profundo que os intelectuais de gabinete desconhecem, narrados com uma sagacidade e humor que aproximam algumas das páginas deste Manifesto estético e político do melhor jornalismo gonzo já publicado no país. Tudo isso para desmascarar os vícios da formação cultural brasileira com argumentos que não podem ser reduzidos a uma análise simplista, desatenta ou preconceituosa.
Se, em seu primeiro livro, Lobão falou de sua vida, agora mergulha seu pensamento sem amarras em águas profundas. Para ele, não há ideias nem mitos intocáveis. Sobra para todo mundo. As vítimas? Uma inteligência burra, uma aristocracia estatizada, uma comissão da inverdade, uma MPB de proveta e muitas ideias pré-fabricadas.
“Pra ser bom, é preciso ser cruel”, avisa Lobão já no prólogo, um surpreendente poema-manifesto. Mas jamais inconsequente. Uma das características mais marcantes do livro é tratar todo e qualquer adversário com gentileza e generosidade. Como no genial diálogo que o autor trava com o Manifesto antropófago, de Oswald de Andrade.
“Não li e não gostei” é muito fácil de dizer. Difícil mesmo é responder aos argumentos de quem se recusa a pensar como a manada e abre o peito para um duelo. “É subestimando o inimigo que se perdem as guerras”, provoca Lobão.
Vai encarar? O grande desafio é continuar dizendo um mero “não gostei” depois de ter chegado ao fim deste livro.