توضیحاتی در مورد کتاب :
«ما جان سالم به در بردیم. بالاخره من صحبت میکنم» داستان واقعی دو کودک خردسال به نامهای راشل و لئون است که به زبان فرانسوی نوشته شده است که سرنوشت و جنون مردان بر سرنوشت آنها مهر و موم شده است. راشل و لئون یهودی بودند، در زمانی که این عضویت ساده مترادف با ظلم، دستگیری، تبعید و مرگ بود. یکشنبه 19 ژوئیه 1942، ساعت پنج، در می زند، پلیس فرانسه برای دستگیری پدر و مادرشان سرول و چانا مالمد می آید. ریچل و لئون به ترتیب 9 و 4 ساله هستند. چانا و سرول مالمد ناله می کنند: با بچه هایمان چه کنیم؟ هانری و سوزان ریبولو، همسایگان، چند کلمه ای را می گویند که جان راشل و لئون را نجات داد: "نگران آقا و خانم مالمد نباشید. ما تا بازگشت شما از آنها مراقبت خواهیم کرد". آنها دیگر هرگز پدر و مادر خود را که در آشویتس نابود شده بودند ندیدند. در پایان جنگ، ریچل و لئون یک بار از افرادی که در آن زمان به عنوان والدین دوم خود در نظر گرفته بودند، جدا می شوند. یک سال بعد، جدایی دلخراش دیگری، راشل مجبور می شود بدون برادرش به ایالات متحده مهاجرت کند. آنها 14 سال دیگر همدیگر را نخواهند دید. آنها در نهایت با مهاجرت لئون در سال 1964 در ایالات متحده متحد می شوند. زندگی شخصی او دچار شکاف دیگری می شود. علیرغم تمام مشکلاتی که برایش پیش آمد، در زندگی شخصی و شغلی خود موفق بود. لئون مالمد به مدت 60 سال قادر به صحبت در مورد این دوره سیاه زندگی خود نبود. او سرانجام تصمیم می گیرد این شهادت دشوار و مفصل از وجودی از هم گسیخته را در کتابش بنویسد: \"ما زنده مانده ایم. بالاخره صحبت می کنم\" بازخورد: \"کتاب شما در طول دو هفته گذشته همه جا مرا همراهی کرده است. آن را، چون نمیخواستم آن را ترک کنم، آن را واقعاً قابل توجه، تکان دهنده، بسیار خوب نوشته شده، بسیار مهم، B.M.
توضیحاتی در مورد کتاب به زبان اصلی :
"Nous avons survécu. Enfin je parle" est l'histoire vraie, rédigée en français, de deux jeunes enfants, Rachel et Léon, dont le sort était scellé par le destin et la folie des hommes. Rachel et Léon étaient juifs, à une époque où cette simple appartenance était synonyme d'oppression, d'arrestation, de déportation et de mort. Dimanche 19 Juillet 1942, à cinq heures, on frappe à la porte, les policiers français viennent arrêter leurs parents, Srul et Chana Malmed. Rachel et Léon ont respectivement 9 et 4 ans. Chana et Srul Malmed se lamentent: Que va-t'on faire de nos enfants? Henri et Suzanne Ribouleau, des voisins, prononcent les quelques mots qui sauvèrent la vie de Rachel et Léon: "Ne vous inquiétez pas Monsieur et Madame Malmed. Nous allons prendre soin d'eux jusqu'à votre retour". Ils n'ont jamais revu leurs parents, exterminés à Auschwitz. A la fin de la guerre, Rachel et Léon sont séparés une fois des personnes qu'ils considéraient alors comme leurs seconds parents. Un an plus tard, une autre séparation déchirante, Rachel est forcée d'émigrer aux États-Unis sans son frère. Ils ne se reverront pas pendant 14 ans. Ils sont enfin réunis aux Etats-Unis lorsque Léon émigre en 1964. Sa vie personnelle souffre une autre rupture. Malgré toutes les difficultés qu'il rencontra, il réussit sa vie personnelle et professionnelle. Léon Malmed n'a pas été en mesure de parler de cette période sombre de sa vie pendant 60 ans. Il décide enfin d'écrire ce témoignage difficile et détaillé d'une existence bouleversée dans son livre: "Nous avons Survécu. Enfin je parle" Feedback: "Votre livre m'a accompagnée partout au cours des deux dernières semaines. Je tardais à le finir, car je ne voulais pas le quitter. Je l'ai trouvé vraiment remarquable, poignant, très bien écrit, très important, B.M.