توضیحاتی در مورد کتاب :
.cs95E872D0{text-align:left;text-indent:0pt; margin:0pt 0pt 0pt 0pt}.cs5EFED22F{color:#000000;background-color:transparent;font-family:Times New Roman; اندازه فونت: 12pt; font-weight:normal; font-style: normal; } .csA62DFD6A{color:#000000;background-color:transparent;font-family:Times New Roman; اندازه فونت: 12pt; font-weight:normal; font-style: italic; } ماکس اشتیرنر (1806-1856) در تاریخ اندیشه سیاسی به دلیل کلاسیک خودگرایانه خود به نام «خود و خود» شناخته شده است. اشتیرنر شاگرد هگل و منتقد هگلیان جوان و اشکال نوظهور تفکر سوسیالیستی و کمونیستی در دهه 1840 بود. خودگرایی دیالکتیکی ماکس اشتیرنر: تفسیری جدید، اندیشه اشتیرنر را به عنوان نقدی از مدرنیته بررسی میکند، که منظور او تسلط ایدئولوژی اومانیستی بر فرهنگ و سیاست است. از نظر اشتیرنر، «انسانیت» برترین موجود مدرنیته و «انسانگرایی» مشروعیت غالب سلطه اجتماعی و سیاسی است. ولز اندیشه استیرنر را از مقالات اولیهاش تا «خود و خود» و پاسخهای استیرنر به منتقدانش دنبال میکند. او همچنین بررسی میکند که چگونه بنجامین تاکر، جیمز ال. واکر و دورا ماردن خودگرایی دیالکتیکی استیرنر را در تحلیل (الف) دگرگونیهای سرمایهداری، (ب) فرهنگ، اخلاق و روانشناسی تودهها، و (ج) فمینیسم، سوسیالیسم، به کار بردند. و کمونیسم هر سه نفر اشتیرنر را قهرمان فردیت در برابر نیروهای جمع کننده و همگن کننده دنیای مدرن می دانستند. ولز همچنین دقت زیادی می کند که اندیشه اشتیرنر را از اندیشه دیگر منتقد بزرگ خودگرای مدرنیته، فردریش نیچه، جدا کند. او استدلال می کند که شباهت ها در مخالفت اشتیرنر و نیچه سطحی است. این کتاب با تفسیری از اندیشه اشتیرنر به عنوان شکلی از خودگرایی دیالکتیکی به پایان می رسد که شامل (الف) تحلیل چند لایه فرهنگ، جامعه و فردیت است. ب) اصول اساسی دیدگاه اشتیرنر در مورد رابطه بین افراد و سازمان اجتماعی. و (ج) اشکال نقدی که او به کار می گیرد. نقد اشتیرنر از مدرنیته کمک قابل توجهی به ادبیات رو به رشد آزادی گرایی، تحلیل دیالکتیکی و پست مدرنیسم است.
فهرست مطالب :
Content: Max Stirner : \"the peaceful enemy of all constraint\" --
Humanity, the new Supreme Being : Stirner\'s summation and critique of modernity --
Ownness and modernity : the political meaning of dialectical egoism --
The political economy of modernity : Benjamin R. Tucker and the critique of the capitalist state --
Reciprocity and predation in everyday life : the egoist thought of James L. Walker --
Beyond feminism, beyond anarchism : egoism and the political thought of Dora Marsden --
Two who made an insurrection : Stirner, Nietzsche, and the revolt against modernity --
Dialectical egoism : elements of a theoretical famework.
توضیحاتی در مورد کتاب به زبان اصلی :
.cs95E872D0{text-align:left;text-indent:0pt;margin:0pt 0pt 0pt 0pt} .cs5EFED22F{color:#000000;background-color:transparent;font-family:Times New Roman; font-size:12pt; font-weight:normal; font-style:normal; } .csA62DFD6A{color:#000000;background-color:transparent;font-family:Times New Roman; font-size:12pt; font-weight:normal; font-style:italic; } Max Stirner (1806-1856) is recognized in the history of political thought because of his egoist classic The Ego and Its Own. Stirner was a student of Hegel, and a critic of the Young Hegelians and the emerging forms of socialist and communist thought in the 1840s. Max Stirner's Dialectical Egoism: A New Interpretation examines Stirner's thought as a critique of modernity, by which he meant the domination of culture and politics by humanist ideology. In Stirner's view, 'humanity' is the supreme being of modernity and 'humanism' is the prevailing legitimation of social and political domination. Welsh traces Stirner's thought from his early essays to The Ego and Its Own and Stirner's responses to his critics. He also examines how Benjamin Tucker, James L. Walker, and Dora Marsden applied Stirner's dialectical egoism to the analysis of (a) the transformations of capitalism, (b) culture, ethics, and mass psychology, and (c) feminism, socialism, and communism. All three viewed Stirner as a champion of individuality against the collectivizing and homogenizing forces of the modern world. Welsh also takes great care to dissociate Stirner's thought from that of the other great egoist critic of modernity, Friedrich Nietzsche. He argues that the similarities in the dissidence of Stirner and Nietzsche are superficial. The book concludes with an interpretation of Stirner's thought as a form of dialectical egoism that includes (a) a multi-tiered analysis of culture, society, and individuality; (b) the basic principles of Stirner's view of the relationship between individuals and social organization; and (c) the forms of critique he employs. Stirner's critique of modernity is a significant contribution to the growing literature on libertarianism, dialectical analysis, and post-modernism.